Από παλιά το νησί που ζώ είχε ναυτικούς.Τότε το εμπόριο γινότανε με φορτηγά καΐκια.Γερά σκαριά Κυλαδιώτικα(από την Κυλάδα)ειδική παραγγελία για φορτηγά.Τα μαδέρια τους και γενικά όλο το πέτσωμα είναι από ξύλα χοντρά τουλάχιστον 4cm.Μικρός πρόλαβα και γνώρισα τρία από αυτά τα υπέροχα σκαριά.Θυμάμαι και τους καπετανέους τους.Ενας απ΄αυτούς Ο Λινάρδος Μαλαματένιος (ο πατώλης) μεγάλη μορφή στο χωριό είχε το φορτηγό "ΥΠΑΠΑΝΤΗ" βγήκε στην σύνταξη και το πούλησε τότε.Το άλλο το "Παναγία"το είχε ο"κορονιός" και το τρίτο το είχε άλλος ένας που αυτή την στιγμή δεν θυμάμαι το όνομα του.Το θυμήθηκααα Δελέντας λεγότανε.Πότε Πειραιά ,πότε Βόλο ,πότε Κρήτη γύριζαν όλη την Ελλάδα μεταφέροντας από ανθρώπους και τρόφιμα μέχρι κατσικομούλαρα.Θυμάμαι η συχωρεμένη η μάνα μου μου έλεγε μιά ιστορία και από τότε ο πατώλης έλεγε την αδελφή μου πατημένη.Εγγυος η μάνα μου την αδελφή μου κατέβαινε στην Πάρο με το καΐκι του λινάρδου του πατώλη.Είχε τόσο φουρτούνα που γινόταν χαμός.Το καΐκι φορτωμένο με διάφορα πράγματα είχε και καμιά δεκαριά νοματέους μέσα.Κάποια στιγμή ο καπταλινάρδος θέλησε να πάει στην πλώρη και την ώρα που περνούσε κοντά απ΄την μάνα μου ένα κύμα μεγάλο τον έκανε να χάσει τον βηματισμό του και να την πατήσει.Τρελάθηκε ο άνθρωπος (ήταν ψηλός και γεμάτος)απ΄τον φόβο του όπως και η μάνα μου.Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και από τότε αφού γεννήθηκε η αδελφή μου εντάξει την φώναζε "πατημένη".Συνήθειο στη Νάουσα τα παρατσούκλια ακόμη μέχρι και σήμερα.Τό μόνο καΐκι σε λειτουργεία ακόμη και τώρα είναι του "κορωνιού" που αντιστέκεται στις προκλήσεις των καιρών και των σύγχρωνων πλοίων.Καλό παλικάρι ο Μανώλης ο Ζησιμόπουλος γιός του "κορωνιού" μεταφέρει ακόμα φιάλες υγραερίου ,πέτρες πηλίου και διάφορα άλλα ειδικά φορτία.Πιστεύω ότι η πολιτεία θα έπρεπε να επιδοτεί τέτοια σκαριά για να μήν εγκαταλειφθούν και χαθούν μέσα στην τρέλα του εκσυχρονισμού γιατί αποτελούν μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού μας.
5 comments:
Δυστυχώς Μάρκο, η πολιτεία όχι μόνο δεν επιδοτεί την διατήρηση των ξύλινων αυτών καϊκιών, αλλά επιδοτεί την καταστροφή τους (τα κόβουν στη μέση) και την αντικατάστασή τους με "μοντέρνα" πλαστικά! Η διάταξη αυτή αφορά βέβαια τα ψαράδικα αλλά αυτά ήταν ν η πλειοψηφία που όχι μόνο στόλιζαν τους μώλους και τα λιμάνια των νησιών μας, αλλά στήριζαν οικονομικά και τους καραβομαραγκούς, ένα επάγγελμα παραδοσιακό που θα χαθεί σίγουρα!
Η τέλεια αδιαφορία και ασχετοσύνη!!
Εχω την ευτυχία να κατάγομαι από οικογένεια πάππου προς πάππου καραβομαραγκών.Ο πατέρας του παππού μου ήταν καραβομαραγκός οπως επίσης ο παππούς μου ο θείος μου και τώρα τα ξαδέλφια μου και τα ανήψια μου που δουλεύουν ακόμη και σήμερα με το επάγγελμα.
Τι μου θύμησες!! Το 81 που ξεκίνησα τη μελισσοκομία το χωριό μου το εξηπερετούσαν δύο καΐκια. Αυτά μεταφέρανε και τα μελίσσια στο Βόλο που περίμενε φορτηγό να τα μεταφέρει. Το Σεπτέμβρη γινόταν το αντίθετο. Τα φέρναμε στο νησί για το πεύκο. Τότε είχε το χωριό μου 5 μεγάλους επαγγελματίες μελισσάδες. Μια φορά φορτώσαμε στο ένα «Άγιος Ιωάννης» το λέγανε (ένα σαπάκι) 400 μελίσσια και ποδίσαμε από τα Τρίκερη στο Βόλο. Μια θάλασσα να βγάζει φίδια. Άντε να τα ξαναφορτώσεις στα αμάξια , άντε να τα πας στη βιομηχανική να τα ξεφορτώσεις, άντε την άλλη μέρα ξανά φόρτωμα.
...και η αλήθεια είναι ότι με το να σπάζεται ένα ξύλινο σκαρί (λόγω ευρωπαικών εντολών), διαπράττεται ένα έγκλημα, σκοτώνουν την ιστορία, τις μνήμες, την ίδια τη ζωή του ξύλινου σκαριού που αναπνέει, ζεί και διαμορφώνεται στα ταξίδια, στους ταρσανάδες,στις καρδιές των καπετανέων.
Δεν υπάρχει ούτε σεβασμός ούτε αντίληψη της κατάστασης...
Πεθαίνει ο πολιτισμός, η παράδοση, η τέχνη και το μεράκι του καρνάγιου (κατασκευή-συντήρηση)...και πιστέψτε με πονάει να βλέπεις τη διαδικασία "κοψίματος σκαριού"... μπορεί να είμαι πολύ ρομαντικός!
Έγγονας του καπτα-Λινάρδου Μαλαματένιου.
Post a Comment